Zasilacze laboratoryjne zazwyczaj oferują regulację napięcia wyjściowego oraz regulację prądu wyjściowego. O ile napięcie wyjściowe może być łatwo obserwowane i weryfikowane przez użytkownika, o tyle regulacja prądu działa w sposób trudny do zrozumienia dla wielu użytkowników, co wynika z funkcji ograniczenia nadprądowego. Po pierwsze, należy wspomnieć, że choć można wymusić napięcie na obciążeniu i np. zasilić urządzenie o napięciu 12V tylko 9V, to nie można zmusić obciążenia do pobierania większego prądu niż potrzebuje. Jeśli na przykład obciążenie podłączone do zasilacza laboratoryjnego wymaga tylko "0,5 A", to ograniczenie prądu można również podkręcić do "5 A" lub "10 A", obciążenie nadal będzie korzystać tylko z "0,5 A". Po drugie, obciążenie może również wymagać więcej prądu niż dostarcza zasilacz laboratoryjny. I tak, obciążenie wymagające 15 A i podłączone do zasilacza laboratoryjnego 5 A zawsze spowoduje, że zasilacz laboratoryjny przełączy się w tryb stałego prądu "CC", oddając swój maksymalny prąd, ale powodując załamanie napięcia wyjściowego. Kontrola prądu zasilacza laboratoryjnego działa jedynie jako ogranicznik nadprądowy, który zmniejsza napięcie, jeśli prąd przekroczy maksymalną ustawioną wartość.